هستی

کم پیش می آید در حوزه ی ادبیات کودک و نوجوان ما کتابی منتشر شود که بتواند با آثار ترجمه رقابت کند؛ چه از نظر انتخاب سوژه و پرداخت، چه در زمینه ی جذب مخاطب.

رمان هستی، نوشته ی فرهاد حسن زاده، یکی از موفق ترین نمونه های رمان نوجوان تالیفی در سال های اخیر است. با این که بستر زمانی آن اوایل جنگ ایران و عراق را در برمی گیرد، اما بسیاری از نوجوانان امروز می توانند خودشان را در آینه ی هستی ببینند: دختری که دوست دارد پسر باشد، فوتبال بازی کند واز عروسک متنفر است. دغدغه های او برای خواننده آشناست، حس او را برمی انگیزد و تا انتهای کتاب با خود می کشاند.

ما هستی را از زبان خود هستی می خوانیم: دختر نوجوانی که با پدرش مشکل دارد و به دلیل جنگ مجبور به مهاجرت از شهرش می شود. حسن زاده برای روایت داستانش زاویه ی اول شخص را برگزیده؛ زاویه ای که بیش ترین هم حسی را به خواننده ایجاد می کند و دست نویسنده را برای بیان درونی ترین افکار قهرمانش باز می  گذارد.

هم چنین استفاده از عنصرطنز و خلق شخصیت هایی شوخ طبع، علاوه بر تلطیف فضا، باعث جذب خواننده ی نوجوان می شود.

شخصیت های کتاب هستی با لهجه ی جنوبی حرف می زنند؛ لهجه ای که به خوبی در کتاب نشسته، خواننده را اذیت نمی کند، و به ملموس تر کردن فضا کمک می کند.

درست است که وقایع کتاب به سی سال قبل بر می گردد، اما بوی کهنگی نمی دهد مشکلات دوران بلوغ از مسائلی است که هر نوجوانی، در هر جای دنیا و هر زمانی که باشد، با آن درگیر است.

این مشکلات در زندگی هستی با جنگ هم گره می خورد و وضعیت او را پیچیده تر می کند. او گه گاه با پدرش درگیر می شود، با موتور از خانه فرار می کند، به دنبال دایی اش می رود، عاشق می شود و...

و شاید همین هاست که هستی را با خیلی از دخترهایی که تا به حال در رمان های نوجوان ایرانی دیده ایم متفاوت می کند... دختری که به دنبال زندگی و خواسته هایش می گردد، حتی در دل جنگ!

منبع: https://ketabak.org/ketab/2526-%D9%87%D8%B3%D8%AA%DB%8C